Intussen is het februari 2021. Er is veel gebeurd sinds ik mijn vorige blog schreef. Dat was augustus 2019. Ik wil u daar graag van op de hoogte brengen.

Om maar met het moeilijkste te beginnen: ik slaagde eind augustus helaas niet voor mijn toelatingsexamen voor het Conservatorium. Ik had uiteindelijk toch te weinig kunnen studeren om de achterstand die ik had opgelopen, in te halen. Maar mijn hoofddocent zag wel dat ik de laatste maanden veel vooruitgang had geboekt, en bood mij daarom bij hoge uitzondering aan het voorbereidende jaar nog een keer te doen. Die kans wilde ik heel graag grijpen; het enige probleem was hoe ik aan geld zou komen voor mijn levensonderhoud. Ik kreeg geen studiefinanciering, ik kon maar een beperkt aantal uren betaald werk doen omdat ik veel moest studeren, en een uitkeringsaanvraag bij de Gemeente Tilburg kon niet worden gehonoreerd omdat ik nog geen 21 jaar was, en mijn ouders mij zouden moeten ondersteunen.

Maar dat wilden en konden mijn ouders niet. Dus was SVToverfluit mijn laatste reddingsboei om mijn studie te kunnen voortzetten. En tot mijn grote blijdschap waren ze bereid ook mijn nieuwe aanvraag te honoreren; en wel totdat ik – eind april 2020 – 21 jaar zou worden en dus een uitkering van de gemeente zou kunnen krijgen. Ik wist zeker dat ik daardoor mijn doel – de conservatoriumopleiding – zou kunnen gaan realiseren.

In dat tweede voorbereidende jaar heb ik hard gewerkt en ben ik heel goed vooruitgegaan. Ik mocht van de ruimtes op het conservatorium gebruikmaken om volop te studeren, ik kon en mocht af en toe meewerken aan concerten en recitals. Een collega van mij, Amin Ebrahimi uit Iran en student compositie in Tilburg, schreef voor mij een arrangement voor cello van het prachtige Arabische lied Lamma Bada yatathanna. En ik kreeg een lieve Griekse vriendin, Martha Golia; zij studeert dwarsfluit aan het Conservatorium. Een andere vriend van ons, Bruno Culotti, schreef een duet voor cello en fluit voor ons beiden, met de titel The Road.

Vanaf maart 2020 werd natuurlijk alles anders. Door de lockdowns kon ik alleen nog online les krijgen. Eind april kreeg ik wel mijn uitkering van de gemeente en eindigde voor mij de onmisbare steun van SVToverfluit. Eind augustus was het zover: opnieuw toelatingsexamen doen, en ook dat moest nu online. En dit keer lukte het wel! Ik werd toegelaten tot de bacheloropleiding Cello in Tilburg. Het was een van de gelukkigste momenten van mijn leven.

De afgelopen zes maanden heb ik – ondanks alle coronamaatregelen – enorm genoten van mijn nieuwe situatie. Ik studeer elke dag op het Conservatorium, volg online de lessen van mijn hoofddocent, en op school de vakken Muziekgeschiedenis en Muziektheorie. Dat laatste, Muziektheorie, vind ik wel een zware kluif. Ik ben daar niet zo goed in. Maar ik doe mijn best het onder de knie te krijgen.
Het eerste halfjaar heb ik goed afgesloten. De vraag is hoe ik straks verder ga. Zelf heb ik veel belangstelling voor onder meer barokmuziek. Mijn hoofddocent denkt ook aan een combinatie van westerse klassieke muziek en muziek uit het Midden-Oosten. Een heel interessante combinatie waar ik zeker toekomst in zie.

Intussen speel ik (voor zover het mogelijk is…) als principal van de cello-sectie in het Brabant Kamerorkest, ik speel in een strijkkwartet, en in een pianotrio. En natuurlijk in een duo voor cello en dwarsfluit….
Dankzij SVToverfluit heb ik de eerste halte op weg naar mijn bestemming bereikt. Ik werk er nu hard aan mijn bachelor te halen. De verdere toekomst daarna zie ik nu met veel vertrouwen tegemoet.

Ik ben Obada Zabadina, ik ben in 29 maart 1999 geboren in Damascus. Ik vond muziek als jonge jongen fascinerend en verkocht op mijn 13e jaar onder andere mijn PlayStation om een Oud te kopen, het traditionele Syrische instrument. Maar al snel wilde ik een meer westers instrument leren spelen. Ik begon met piano, en daarna viool, maar die vond ik te hoog klinken, en zo kwam ik bij de cello terecht. Ik kon er een lenen van de muziekschool in Damascus, waar ik ook mijn eerste lessen kreeg. Tot 2014: toen moest ik als 15-jarige vluchten voor het oorlogsgeweld.

In Nederland moest ik het een hele tijd zonder cello stellen, maar langzamerhand kon ik het weer oppakken: eerst in Groningen waar ik les kreeg van een conservatorium student, en vanaf december 2015 in Katwijk, waar ik op de muziekschool een cello kon lenen en les krijg. Leonore Bello, bij wie ik toen in huis woonde, gaf mij toen het allermooiste cadeau: zij kocht voor mij de cello van de muziekschool. Ik had ineens mijn eigen instrument. Mijn cello is sindsdien alles voor me. Ik kreeg les van een leraar aan het Haagse conservatorium, en daarna van Herre Jan Stegenga, hoofddocent aan Codearts in Rotterdam.

Mijn ouders waren inmiddels ook in Nederland en eind maart 2017 ging ik bij hen wonen in Beverwijk. Ik kreeg les van Jeanny Beerkens, muziekschool Bloemendaal, en ik mocht meespelen in het Haarlems Amateur Symphony Orkest. Ik leerde dirigenten en collega’s kennen en mocht meespelen bij meerdere orkesten. Ik wilde niets liever dan naar het conservatorium, maar mijn probleem was dat ik als vluchteling geen enkel diploma had van een vooropleiding: geen middelbare school, niets. Dus het was voor mij een groot geschenk dat ik in september 2018 mocht beginnen aan de vooropleiding van het conservatorium in Tilburg, bij hoofddocent Monique Heideman. Als ik die zou halen zou ik naar het conservatorium kunnen doorstromen. Het UAF ondersteunde mij door o.a het collegegeld en mijn reiskosten te betalen. Ik heb in Tilburg veel vooruitgang geboekt, en na mijn eerste auditie, begin mei 2019, werd ik in principe toegelaten tot het conservatorium, maar ik moet eind augustus nog eens auditie doen, om te laten zien dat ik in de tussentijd flink gestudeerd heb.

Helaas is het studeren in het kleine huis van mijn ouders heel erg lastig. Maar ik had geen geld om naar Tilburg te verhuizen en op het conservatorium te studeren. Omdat ik sinds begin februari geen enkele bron van inkomsten had, had ik intussen bovendien bij veel vrienden een stevige schuld opgebouwd om te kunnen leven. Via het UAF kwam ik in contact met Stichting Vluchtelingen Toverfluit. Zij kwamen ogenblikkelijk in actie en ondersteunen mij nu door – behalve mijn schulden – ook de kosten te betalen voor huur en levensonderhoud in Tilburg voor de maanden juni, juli en augustus. Daardoor kan ik nu ongestoord en vele uren per dag oefenen, me helemaal concentreren op het examen eind augustus, en me voorbereiden op de bacheloropleiding vanaf 1 september. Als het allemaal lukt, krijg ik dan ook studiefinanciering.

Die hulp nu van Stichting Vluchtelingen Toverfluit is voor mij een enorme steun in de rug om mijn enige echte ideaal en mijn droom te verwezenlijken: eerst mijn bachelor halen, daarna mijn master, en dan concerten te geven over de hele wereld.

November 2019
SVToverfluit heeft besloten Obada één jaar langer te ondersteunen bij zijn voorbereiding voor het toelatingsexamen van het conservatorium